Dokumentacja ATEX - wyznaczanie stref wybuchowych
Dyrektywa ATEX 137 to przepis określający kwestie związane z
bezpieczeństwem przeciwwybuchowym na terenie Unii Europejskiej. Zawarte
są w niej wskazania odnośnie ochrony pracowników, którzy realizują swoje
obowiązki zawodowe w przestrzeni, która jest obarczona ryzykiem
wybuchu.
Dyrektywa została zaimplementowana przez prawo poszczególnych krajów członkowskich, w tym Polskę.
Obowiązek zapewnienia bezpieczeństwo osobom przebywającym w miejscu, w którym panuje atmosfera wybuchowa spoczywa na pracodawcy. Aby go dopełnić, konieczne jest właściwe przygotowanie przestrzeni oraz niezbędnej dokumentacji dokumentacji.
Dyrektywa została zaimplementowana przez prawo poszczególnych krajów członkowskich, w tym Polskę.
Obowiązek zapewnienia bezpieczeństwo osobom przebywającym w miejscu, w którym panuje atmosfera wybuchowa spoczywa na pracodawcy. Aby go dopełnić, konieczne jest właściwe przygotowanie przestrzeni oraz niezbędnej dokumentacji dokumentacji.
Jakie obowiązki spoczywają na pracodawcy?
W każdym zakładzie pracy, w którym występuje atmosfera wybuchowa,
konieczne jest wykonanie oceny ryzyka wybuchu. Niezbędne jest także
wyznaczenie stref zagrożenia wybuchem, opracowanie Dokumentu
Zabezpieczanie Przed Wybuchem oraz zapewnienie środków zmniejszających
ryzyko. Konieczne jest także przeprowadzanie szkoleń dla pracowników
oraz stałe monitorowanie sytuacji w zakładzie oraz zmian prawnych.
Wyznaczanie stref zagrożonych wybuchem
Ich celem jest określenie poziomu zagrożenia wybuchowego w danym
miejscu. Dzięki tym informacjom możliwe jest wprowadzenie niezbędnych
przepisów postępowania w danym miejscu.
Klasyfikacja poszczególnych stref zależna jest od substancji, która znajduje się w danym zakładzie.
Jeśli strefa wybuchowa ma miejsce ze względu na obecność palnych pyłów, w miejscu pracy może być ustanowiona strefa 20, 21 lub 22. Strefa 20 dotyczy przestrzeni, w którym pył występuje stale, przez długie okresy lub często. 21 odnosi się do przestrzeni, w którym palny pył pojawia się podczas normalnej pracy. Strefa 22 określa miejsca, w których pył utrzymuje się krótko.
W przypadku obecności palnych cieczy, gazów, par i mgieł wyróżniamy strefę 0, 1 oraz 2. Są one analogiczne do stref dotyczących pyłów. W związku z tym strefa 0 dotyczy miejsc, gdzie zagrożenie występuje stale lub często. Pierwsza obejmuje miejsca, w których zagrożenie występuje przy pracy, a druga dotyczy miejsc, gdzie zagrożenie występuje krótko.
Klasyfikacja poszczególnych stref zależna jest od substancji, która znajduje się w danym zakładzie.
Jeśli strefa wybuchowa ma miejsce ze względu na obecność palnych pyłów, w miejscu pracy może być ustanowiona strefa 20, 21 lub 22. Strefa 20 dotyczy przestrzeni, w którym pył występuje stale, przez długie okresy lub często. 21 odnosi się do przestrzeni, w którym palny pył pojawia się podczas normalnej pracy. Strefa 22 określa miejsca, w których pył utrzymuje się krótko.
W przypadku obecności palnych cieczy, gazów, par i mgieł wyróżniamy strefę 0, 1 oraz 2. Są one analogiczne do stref dotyczących pyłów. W związku z tym strefa 0 dotyczy miejsc, gdzie zagrożenie występuje stale lub często. Pierwsza obejmuje miejsca, w których zagrożenie występuje przy pracy, a druga dotyczy miejsc, gdzie zagrożenie występuje krótko.
Dokument zabezpieczenia przed wybuchem
Jeśli na danym stanowisku występują strefy zagrożenia wybuchem, pracodawca ma obowiązek opracowania dokumentu Zabezpieczania Przed Wybuchem. Jego przygotowanie zlecane jest profesjonalnej firmie.
Treść dokumentu obejmuje przepisy i procedury związane z bezpieczeństwem i higieną pracy, panujące w miejscu zagrożenia. Jego treść obejmuje opis zastosowanych środków ochronny, wykaz miejsc zagrożonych, terminy przeglądu, oświadczenia pracodawcy oraz określenie osób wykonujących pracę w miejscu zagrożonym.